Ραντχακρίσναν Σαρβιπάλι

(1888 – 1975). Ινδός πολιτικός και φιλόσοφος. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Μαντράς. Mεταξύ 1918 και 1921 ήταν καθηγητής της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Μισόρης και από το 1921 μέχρι το 1931 δίδαξε φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Καλκούτας. Διετέλεσε αντιπρύτανης του πανεπιστήμιου της Μπενάρες (1939-48) και πρύτανης του πανεπιστήμιου του Δελχί (1955-62). Ταυτόχρονα, από το 1936 έως το 1962, δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ο Ρ. Σ. πήρε μέρος στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και, μετά την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Ινδίας (1947), έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνικής ζωής της. Το 1948 διορίστηκε πρόεδρος της κυβερνητικής πανεπιστημιακής επιτροπής, της οποίας η έκθεση αποτέλεσε τη βάση της οργάνωσης της πανεπιστημιακής μόρφωσης στην Ινδία. Το 1949-62 διετέλεσε πρέσβης της Ινδίας στην πρώην ΕΣΣΔ., το 1952-62 αντιπρόεδρος και το 1962-1967 πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ινδίας. Ο Ρ. υπήρξε οπαδός της ειρηνικής συνύπαρξης των κρατών με διαφορετικό κοινωνικό σύστημα, καταδίκαζε στις ομιλίες του τους στρατιωτικούς συνασπισμούς και διατύπωνε εκκλήσεις κατάργησης της αποικιοκρατίας και καταδίκης του πολέμου ως «απαρχαιωμένου πολιτικού όπλου». Έγραψε πολλά έργα φιλοσοφικά, λογοτεχνικά και παιδαγωγικά. Ήταν άλλωστε διδάκτορας επιστημών πολλών ινδικών και ξένων πανεπιστήμιων και επίτιμος καθηγητής του πανεπιστήμιου της Μόσχας (1956). Ο Ρ. διατύπωσε σύστημα ενιαίας καθολικής «αιώνιας θρησκείας», που οι ρίζες της ανάγονται στις αρχαίες ινδικές θρησκευτικές και φιλοσοφικές παραδόσεις. Η θρησκεία αυτή, κατά τον Ρ., έχει προορισμό να αντικαταστήσει όλες τις «δογματικές» θρησκείες. Στις κοινωνιολογικές αντιλήψεις του ήταν οπαδός του M.K. Γκάντι και μάλιστα πίστευε ότι η λύση όλων των κοινωνικών προβλημάτων είναι αποτελεσματική μόνο όταν βασίζεται στις ιδεαλιστικές αρχές.